"Kinderen leren veel gemakkelijker

een vreemde taal."

Het is een vaak gehoord gegeven.

Maar klopt het ook? Ja en nee.

 

Dus: ja ...

Kinderen, en dan bedoel ik kinderen tot maximaal 10 à 12 jaar, leren op een natuurlijke wijze taal. Ze behoeven geen uitvoerige grammaticale uitleg. Ze nemen op wat ze horen, net zoals ze dat bij hun eigen taal doen. Hoe jonger ze in contact komen met de vreemde taal, hoe beter.

Jonge kinderen verwerven ook veel beter de uitspraak van een vreemde taal. Dat komt omdat het geheel van spieren dat zorgt voor de uitspraak van woorden, nog in volle groei is. Zodra dat "apparaat" af is, wordt het veel moeilijker of zelfs bijna onmogelijk om bepaalde klanken te leren. De moedertaal speelt ook een rol. Hoe rijker het klankenpallet in je moedertaal, hoe meer klanken je kunt aanleren. Het Nederlands is op dat vlak in het voordeel op bijvoorbeeld het Frans. Het Frans heeft een veel enger klankenpallet. Dat Franstaligen zo "grappig" Engels praten ... eigenlijk kunnen ze er niet aan doen.

 

Maar ...

Maar ... er is toch een grote maar. Om als jong kind écht iets van die vreemde taal op te pikken, is veelvuldige blootstelling aan de taal een absolute voorwaarde. Pas als ze voldoende horen, gaan ze ook produceren.

 

Oudere kinderen (vanaf 10 à 12 jaar) en (jong)volwassenen hebben dan weer een andere troef. Zij hebben al efficiënte technieken ontwikkeld om te leren en dankzij hun abstractievermogen kunnen ze grammaticale begrippen niet alleen begrijpen, maar ook toepassen in een oneindig aantal situaties.

 

Dan toch maar geen taalkamp, taalinitiatie, ... voor mijn kind?

Taalkampjes en taalinitiaties hebben toch nut, tenminste als aan de volgende voorwaarden wordt voldaan:

- het blijft niet bij een eenmalig "avontuur"

en/of

- je kind vindt het zo plezierig dat het vraagt naar meer (Speel daar dan ook op in! Tips vind je hier).